Ο Ara Dinkjian «συνομιλεί» με τον Μανώλη Βενιό

Νομίζω πως υπάρχει μία λεπτή γραμμή που ξεχωρίζει τους καλούς μουσικούς από το να χαρακτηριστούν πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες. Ο εσαεί σεβασμός και η ταπεινότητα προς την ίδια την Τέχνη και η συνεχής ενδοσκόπηση. Όταν πριν από ένα χρόνο απευθύναμε την ερώτηση στον Αρμένιο ουτίστα και σπουδαίο συνθέτη, Ara Dinkjian για το τι σημαίνει για τον ίδιο προσωπικά το ούτι, η απάντησή του είχε προϊδεάσει...

«Το ούτι εξελίχθηκε στο κύριο εκφραστικό μου μέσο. Θα ευχόμουν να πω ότι ο σπουδαιότερος ουτίστας και κατασκευαστής ήταν Αρμένιος, αλλά δεν είναι έτσι. Ο σπουδαιότερος μουσικός του οργάνου ήταν Έλληνας, ο Γιώργος Μπατζανός και ο καλύτερος κατασκευαστής επίσης Έλληνας, ο Μανώλης Βενιός. Είμαι πολύ τυχερός που έχω ούτια από τον Μανώλη, ηλικίας πάνω από 100 χρονών. Πρόσφατα, απέκτησα ένα ούτι του από το 1907. Το πήρα και πήγα στο στούντιο, για πρώτη φορά εντελώς απροετοίμαστος για το τι ήθελα να κάνω. Απλώς αυτοσχεδίασα επί μία ώρα. Άφησα το ίδιο το όργανο να μου πει την ιστορία του. Ποιος έπαιξε με αυτό, σε ποιες χώρες ταξίδευσε, πάνω σε ποιες μουσικές σκηνές βρέθηκε, δίπλα σε ποιους μουσικούς, ποιους τραγουδιστές συνόδευσε.

Τα ούτια του Μανώλη Βενιού ήταν συνήθως φτιαγμένα για επαγγελματίες κι έτσι γνωρίζουμε πως τα συνοδεύει μια βαθιά ιστορία. Σκέφτομαι να εκδώσω σε cd την ηχογράφηση αυτή. Θα το αφιερώσω στους κατασκευαστές μουσικών οργάνων, γιατί χωρίς αυτούς, δεν έχουμε το μέσο για να εκφραστούμε».

Τα λόγια του Ara Dinkjian δεν αντικατοπτρίζονται απλώς στην ακρόαση του «Conversations with MANOL», που πριν από λίγο καιρό βγήκε στη διεθνή αγορά. Επιπροσθέτως, περιγράφουν με τον πιο βαθύ και αποκαλυπτικό τρόπο το κάλλος του σεβασμού και της καλλιτεχνικής ευγνωμοσύνης που απέδωσε ο Αρμένιος –σπουδαίος- μουσικός στον πρωτομάστορα του ουτιού.

Πρόκειται για ένα άκουσμα σαγηνευτικό, μυστηριακής απόχρωσης και αποστομωτικής απλότητας, που καλεί –με τη σειρά του- τον ακροατή σε μία εκ βαθέων συνομιλία, με την υπόσχεση της ίασης.

Είναι πραγματικά, εντυπωσιακό το πώς ο Ara Dinkjian αποκαλύπτει εδώ την ίδια την ψυχή του, χωρίς καμία επιτηδευμένη προσπάθεια υπεκφυγής. Απλά και απέριττα. Νομίζω, πως κατά καιρούς στις δουλειές του, είχαμε όλοι διαπιστώσει αυτή την τόσο ξεχωριστή ευαισθησία με την οποία εμβαθύνει στην ουσία της μελωδίας και της αφήγησης ενός τραγουδιού. Είμαι όμως, σχεδόν σίγουρος, ότι δεν υπάρχει προηγούμενο παράδειγμα, αυτής της από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο εξομολόγησης.

Το αντιλαμβάνεσαι πως ο άνθρωπος αυτός έχει κλείσει τα μάτια του, έχει απέναντί του νοητά τον συνομιλητή του και μαζί περιδιαβαίνουν άλλους και αλλοτινούς τόπους. Μέχρι που κάποια στιγμή χάνεις και εσύ τον έλεγχο, αφού βρίσκεσαι στη δική σου συνομιλία με ό,τι πιο βαθύ και αληθινό.

Καθόλου παρεπιπτόντως, ο Μανώλης Βενιός θεωρείται από τους μεγαλύτερους μουσικούς του χώρου, ο καλύτερος και ο πιο φημισμένος κατασκευαστής ουτιών στην Ανατολή! Γεννήθηκε το 1829 (σύμφωνα με άλλες πηγές η χρονιά γέννησής του είναι το 1838) και πέθανε το 1915 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν αυτοδίδακτος και είχε βραβευτεί σε διεθνείς Εκθέσεις (Παρίσι και Αθήνα), ενώ είχε κερδίσει τον θαυμασμό Ελλήνων και Τούρκων (τον αποκαλούσαν «Ουστά Μανώλη»). Ο «Μανόλ» εισήγαγε καινοτομίες στην κατασκευή του οργάνου, όπως στο μέγεθος του σκάφους, στα υλικά κατασκευής του, στον αριθμό των χορδών, ακόμη και στο ηχόχρωμά του.

Το εργαστήρι του βρισκόταν «Εν Κωνσταντινουπόλει, μεγάλη οδός του Γαλατά, αριθμ. 168». Τα ούτια του χαρακτηρίζονται από τον ομοιογενή, διαυγή και εκλεπτυσμένο ήχο τους και την υψηλή ποιότητα κατασκευής τους. -

 

Πηγή: www.musicpaper.gr