Η ιστορία μας

Εδώ και τέσσερις γενιές κατασκευάζουμε έγχορδα παραδοσιακά μουσικά όργανα, μπουζούκια, κιθάρες, ούτια, λαούτα, μαντολίνα, τζουράδες.

Στα τέλη του 19ου αιώνα κάπου στο Γαλατά, στην Κωνσταντινούπολη, είχε το εργαστήρι του ο ονομαστός οργανοποιός Μανώλης Βενιός. Γεννημένος στη Φολέγανδρο, στις Κυκλάδες, έζησε όλα του τα χρόνια στην Πόλη. Αν και δεν μιλούσε καθόλου Τουρκικά ο καλύτερος πελάτης του ήταν το Παλάτι του Σουλτάνου. Κατασκεύαζε ούτια, λαούτα, σάζια και μάλιστα σήμερα είναι τόσο γνωστός για τα ούτια του ώστε κάποιοι τα συγκρίνουν με τα βιολιά του Stradivari.

Κάποια στιγμή ο ανιψιός του, Βίκτωρ Δεκαβάλας, πήγε στο εργαστήρι του παραγιός και έμαθε τη τέχνη μαζί του. Ο Βίκτωρ κράτησε μάλιστα το εργαστήρι του Βενιού και μετά τον θάνατο του, μαζί με έναν άλλο παραγιό του θείου του τον Μουσταφά.

Το 1922 έφτασε στην Ελλάδα με ξένο διαβατήριο, κυνηγημένος απο τους Τούρκους για παράνομη διανομή Ελληνικού τύπου στην Κωνσταντινούπολη. Εφερε μαζί του ό,τι μπόρεσε να πάρει απο το εργαστήρι του, εργαλεία, καλούπια και μετά απο σύντομη περιπλάνηση στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1923 ξεκίνησε στη Ροτόντα, πολύ κοντά όπου βρίσκεται και σήμερα, το εργαστήρι του Βίκτωρα Δεκαβάλα. Ο Κώστας, γιός του Βίκτωρα, γεννήθηκε το 1924. Απο την ηλικία των 14 ετών κατά καιρούς βοηθούσε τον μαστρο- Βίκτωρα στο εργαστήρι, ωστόσο μόλις το '49, μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, άρχισε να ασχολείται ουσιαστικά με την οργανοποιία. Μέχρι το 1961 που πέθανε ο πατέρας του δούλευαν μαζί. Απο το 1961 και μετά το εργαστήρι άλλαξε πορεία. Ο Κώστας Δεκαβάλας σταμάτησε να δίνει όργανα σε άλλα καταστήματα και άρχισε να κατασκευάζει επαγγελματικά όργανα καλύπτοντας αποκλειστικά τις ανάγκες του δικού του μαγαζιού. Αναβάθμισε την ποιότητα της δουλειάς του, πειραματίστηκε με φόρμες και καλούπια, προβληματίστηκε, έψαξε και εξέλιξε την τέχνη του γεφυρώνοντας την πείρα και τις συνήθειες των παλιών με τις σύγχρονες απόψεις για τη βελτιστοποίηση της κατασκευής και του ήχου.

 Το 1973 ο Νίκος Σακαλής, 14 χρονών τότε, ήρθε στο εργαστήρι για να μάθει την τέχνη. Ο Βίκτωρ Δεκαβάλας, γιός του Κώστα, ακολούθησε πορεία ανάλογη με του πατέρα του και βοηθούσε απο μικρός στο μαγαζί. Το 1982 και αφού τελείωσε τις σπουδές του ως χημικός πετρελαίου αποφάσισε να ασχοληθεί και αυτός με την οργανοποιία. Σύντομα το εργαστήριο αποδείχθηκε μικρό για να λειτουργεί και ως κατάστημα πώλησης και έτσι το 1987 η έκθεση μεταφέρθηκε λίγο πιο πέρα, στη Φιλίππου 78.

Από το 1990 που ο μαστρο-Κώστας σταμάτησε να δουλεύει στο εργαστήριο, ο γιός του Βίκτωρ και ο Νίκος Σακαλής συνεχίζουν την παράδοση προσπαθώντας να ταιριάξουν την πείρα των προηγούμενων με τις δικές τους αναζητήσεις και τις σύγχρονες τάσεις της παραδοσιακής οργανοποιίας.